Çanakkale

bak oturdum deniz kıyısına,
dalgalarla konuşuyorum.
canakkale şehitlerini anlatıyor bana,
diyor ki:
''gelecek nesil,
sen bu vatanda,hür yaşıyorsan,
kan kokan toprakta yatan,
şehitlerin sayesinde yaşıyorsun''dedi.
sessizce.usulca dinledim dalgaları..

rüzgar geldi yanıma,
selam verdi saçımı okşadı.
o da anlatmaya başladı,
çanakkale şehitlerini;
''sen daha çocuksun
bilmezsin neyin ne olduğunu,
burda ne şehitler,ne yiğitler yitirdik.
ne efsaneler yaşandı burda'' dedi.
rüzgar anlatırken,damla damla
gözlerime yağmur yağdı..

yağmurda anlatmaya başladı,
Çanakkale şehitlerini..
"bu vatanı hangi çılgın,
hangi gözü dönmüş yıkabilir?"
"bunu yapmak yapmak isteyen delidir muhtemel"dedi.
sonra şimsekler yıldırımlar çakmaya başladı.
onlarda anlatmaya başladı.

"bak çocuk" dedi, bana
"burda yatan şehitlermiz
bu yıldırım gibi hızlı
şimşek kadar hırslı,
birde gürlerlerse vay o zaman
düşmanın haline" dedi
ve birden oda kayboldu
kayboldu gecenin karanlığında..

dağların eteklerinden
kuğu gibi süzülüyordu güneş,
her tarafı aydınlattı ısıttı.
güneş o kadar parlak ve sıcaktı ki:
gözlerim kamaşıyor,dudağım kuruyordu.
o da dediki:
"türkiyenin geleceği,aç kulağını iyi dinle.
eğerki bu vatanda,bu toprakda
göklerde hürriyetiyle coşan bayrak varsa
şu yerdeki toprakların altında yatan,
kahraman şehitler sayesinde dalgalanıyordur dedi..