Cennetin Sultanlığı

Gecenin güzelliğini evrenin ortasına mıhlayan şehir!
İçmeye muktedir olduğum, damarlarımdaki en tatlı zehir!
Okyanusları bir kaşık suda boğan nehir!
Toprakta küçük, Kâinat'a sefir!
Cenneti, dünyada tattıran kebir!

Elinden tutmuş Fatihi, yıkmış karanlık bendini,
Üzerini doğduğu gün vermiş, güneşe rengini,
Her taşı bir şehirde bulmuş dengini,
Bir başka sarhoş fakiri, zengini,
Naz edip göğe çekse yeğdir, kendini!

Ayasofya mihrap gökteki yıldızlara!
Sultanahmet kardeş o ulu mihraba!
Topkapı ilme ışık, bir fener devasa,
Zümrütten dağı-taşı, kendisi altından levha!
Ne kudretli bir beye sahiptir ki; övünür yedi kat sema!

Bin melek gerçek bir uykuya dalmışlar!
Göğün derinliklerinden bin katre nur almışlar,
O nuru yekpare bir ipeğe sarmışlar,
Meşru yerde, toprağa karmışlar,
Asya'yla, Avrupa'yı onda bağlamışlar,

O, ışıklar içinde en aydınlık!
Ona ulaşmadıysa, gecenin devamı yine karanlık!
Ona gitmediyse, yolun sonu bulanık!
İstanbul! Zamana ve mekâna tanık!
İstanbul! Güneş batmayan hanedanlık!...