Cepleri Delik Ceketli Şair Kadınım

Millet olmuş filozof
Bense olmuşum
Cepleri delik şair kadın
Cemrelerin her düşüşünde

Sevda yüklü çise tanesi
İçime düşer hüzün yüklü gam seli
Sararmış solmuş yapraklar
Baş kaldırır doğaya

Asi yeşil olur tomurcuk güller
Kokular yayar etrafa
Tıpkı şiirlerimdeki görünmez
Atlı prens gibi

Bakmayın siz benim böyle olduğuma
Hayali karekter yaratır
Olmayacak sitemler söyler dururum
Şiirlerimdeki sevdam da mutluluk tattırmadı

Yüreğimi avuçladı
Kan revana çevirdi
Sevgiden aşkdan bir damla bal tattırmadı
Acı biber olup da yakmasın

Gönlümü diye
Elimi uzatıp dokunamıyorum ellere
Ta ötelerden yaşamak tatmak isterken
Sevda denilen dünyaya

Çileli kaderim sonsuzluğu uzanıp
Alır götürür beni umutsuzluklar diyarına
Ey muhteşem evrenin sahibi
Bir lütfum var

Melekler karanlık maddenin ardında
Işık olup nehirleri sürekli akıtıp
Sürükleyen yüce Tanrım
Asırlardır sevda aşk denilen

Kalp yangınlarını verirsin de
Kapı kapı dolaştırır kulu kula
Köle ettirir imkansız aşklar bahşettirirsin
Benim gönül mekanıma ise

Olur olmayacak
Firari aşk-ı imkansızı yolcularsın
Cebi delik sevda ceketimi giydirip
Elime cebime attığımda

Bomboş bir yürek bıraktırırsın
Şiirlerimdeki hayali aşkımla
Muhabbetimi de ağu zıkkım eylersin
Hep tek çarık giydiğim

Ömür törpüsü dediğim aşkı
Minnet edip bahşetmezsin
Zamanım geldi geçiyor
Nefes almak

Bir kelebeğin kanadındaki
Renklerin sayısı kadar
Siyah renk hüzün
Kırmızı renk aşk sevgi

Sarı renk gözlerimdeki parıltı
Mavi renk ise sol yanımdaki barut yüklü bir gemi
Beyaz renk ölmeden giyemediğim
Üç metre dikişsiz gelinliğimdir

La mekansız aşk-ı yurtsuz barksız
Sevenlere selamım olsun
Gönülsüz gönüllere
Hatıram armağanım olsun