Çığlık

geceye bilenir umutlar

sırtına alır tüm yıldızları

ay ışığında yürür sabaha...

çıkmaz sokaklara dalar

şaşırır yolunu her köşe başında

uzadıkça uzar yıkılası gölgeler

savrulur elde ne varsa

sanki gök yarılır birden

kıvılcımlara sarılır can

yağmurun iri ayak izlerinde...

bir ıslık dolaşır karanlığın ucunu

hırçın dalgalar saplanır bağrına

boğazı düğümlenir ,

korkarak uyanır karabatak gördüğü düşten

deniz ağlar gecenin bir yarısı

uzaklara değer gözyaşı

buz tutar uzaklar...

yorulur sonra geceye

nefes nefese kalır

düşer ayaklarının dibine

yağmura karışır gözyaşı

tüm ışıklar söner

kapanır perde

gitgide azalır çığlığın sesi...

tutulmaz bir türlü

kayar avuçlardaki zaman ,

hiçbir yıldız bu yüzden

sevmez aslında sabahı...

10 / 2010 SIĞACIK