Çığlık

I-

"Bağırmak istedim;
Bunun beni hafifleteceğini biliyordum,
ama utandım"

Kan püskürdü Krakatoa semalarından
En efsunkâr patlamasıyla
Işığı yerkürenin bir yarısından
Öbür yarısına kadar görülüyordu

Bir hezeyan içinde
Acı ile üfledi küllerini gökyüzüne
Kızıl alacakaranlıklara gömüldü atmosfer

Nevrotik bir yaklaşımla
Köprünün yarısında izlerken
Ne anne ne kardeş ne de baba
Onu saracak kimse yoktu
Çığlığı savunmasız asıldı havaya

Şair'e dokunan ellerindeki metafor
İki yanağına yapıştığında
Yüzü soyutlaşıp
Şok edici bir dolaysızlıkla
Derin bir yabancılaşma ile doldu

Trabzanlara dayanmış
Sızıyordu sızıları
İkisinin de gözlerinden
Birbirlerine akarken

Bağıntılı bir kurgu ile
Munch'u saran doğanın çığlığı
Ailesinin acı yokluğunda
Şairin sessiz çığlığına karıştı

Ufuk çizgisi
Gökyüzünde yalpa sarıyor
Tabloda kasılan yüz
Umutsuzluğa boyanıyordu gizliden

Güneş batıyor
Yer, gök fırça darbelerinden
Kan kırmızısına çalıyordu

Dışavurumun çığlığından
Atlas'ı birleştiren Manş bile
Daha sıcak kalıyordu


II-

Gökkuşağını sorgularken
Düşler
Eksik dört renkte takılı kaldı
Adımlarına düşen yakıcı heceler
Hecesizdi artık

Gün sanki
Pembe sariler içinden soyunmuş
Beyaz lotuslara hasret
Cansız repliklere döktü içini gece
Çınlayan sessizlik
Sessizliğin içinden...

Açmazlar
Hummalı bir havaya girmiş
Kana/yan sarnıcından içilen bilmece
Lâl yüzü gibi kaotik
Yapışıyordu sıkıca yakasına

Sonra düşüyordu birden gölgesi
Lacivert derin sulara
Nefessiz kalırcasına

Güneş şelalesi aranırken
Renklerin tuzağında
Repliklerin sayfaları yanıp savrulmuştu bile

Hapsedilmiş düşler gaflet dileniyordu
Karanlığa karışan çığlıklarıydı bu
Yıllar sonra duyulan

Tek bir söz ile
Ser dedi şair
Sere serpe soy şimdi ikimizi de
Haydi, dök kalan repliklerini adım sızılarımıza

Ne çok çıplaktık zaten
Tabloda asılı kaldı yüzün/m



15 Eylül 2009 İzmir


?Bağırmak istedim; Bunun beni hafifleteceğini biliyordum,ama utandım? Kazancakis