Çöpçatan Eylül

Mavi endam,
yine karanlığa büründü.
Yağmurun romantik yüzü,
bir bulutta göründü.

Fakat sen, hep sessizsin !

Gittiğin uzak ilden,
ne bir selamın gelir,
ne de sevdirdiğin melodin...
Yine damardan takılıyorum,
yine umursamaz geçiyorum ölümden...

Mavi endam,
siyahlaştı iyice...
Bulutlar, yol vermiyor güneşe.

Ama biz, yağmuruda seviyorduk.
Islanan sokakta, el ele,
nasılda koşturuyorduk !
"İliklere kadar ıslanmak"
İşte biz, bu deyimi beceriyorduk !

Eylül'e yakışıyor be
bu karamsar tavır !
Belki biraz serin...
Belki biraz solgun...
Ama duruşu, asil ve ağır...

Neden dönüşür yapraklar pas sarısına
düşündün mü ?
Yada neden durmak istemezler dallarında ?
Neden saklamak ister güneş o sıcak yüzünü ?
Eylül bukadar mı zalim?
Bukadar mı ürkütücü ?

Biz, acemice sevmişiz birbirimizi.
Aşkı aceleye getirmişiz.
Toparlanmak için bu Eylül yağmurları...
Ve çoktur bu ayı beklemişiz.

Şimdi, yağmurla beraber dön sokağımıza.
Al yanına da pişmanlığı,
yüksel bulutlara.
Bu Eylül yeniden,
çöpçatan olsun aşkımıza...

"Mavi endam yağmuru, bizi özlem büyüttü."