Denizin Ellerinden Yağmur İçen İnsanlar

Melekler ağlıyor!!!

Sus konuşma kanadı kırık çocuk,
Haram bize İstanbul ile iki kelam etmek.

Eğri büğrü mendireğe sokul,
Acı acı yudumla,
Hayat arkadaşın yalnızlığı.

Geceyi bölüş,martılarla ve muhterem o,
Denizkızlarıyla,
Ruhunu as delik deşik flamalarıyla,
Ay ışığına karşı.

İnce ince bulutlar dökülüyor,
İnce ince yıldızlar...

Kaptanı boğulan bir vapur geçiyor,
Dümeni yaban yellerine tutsak.

Sen yine de sus emi çocuk,

Sus ki,
Dizeler içebilesin yaldızlı maşrapandan.

Yeri gelmişken,
Sen denizin ellerinden yağmur içen insanları,
Bilir misin çocuk?

Anlatayım;

Kentin gözleri dolu dolu olduğu vakitler,
Sokaklar,caddeler hep o insanların.

Köprüaltlarında sen kadar çocuklar,
Ağları düşlerine salan balıkçılar,
Uçurtma uçuran liman işçileri,
Gevrek gevrek bağıran simitçi,
Evine iki lira götürmeye uğraşan işportacı,
Kepenkleri yeni açan baloncu,
...
Nicesi suyu denizin ellerinden,
Göğün dudaklarından içmeye hazır.

Hepsinin dışında meçhul bir kadın,
Gamzeleri,
Tebessümü,
Ceplerinin yamalarına doldurmuş,

Denizden veya gökten,
Beklediği var sanki,

Tren istasyonunda kollarını açmış böyle,
Upuzun bir ustura vasiyeti boyunca,
Duruyor öylece,
Michelengelo heykellerine benzeyerek.

Sunu;

Sen sen ol çocuk
Tüm bu insanların içtiği yağmurlara hürmet et,

Sus çocuk,
Kaybetmeyeyim kendimi bir sağanağın altında.





Düz yazılara çalışmak üzere şiire bir müddet mola,esenlikler....