Depresif Şiir

'kalın bir a basıyorum onanmaz yaralarıma
dil kurumuna inat şapkası sol cebinde hala...'





isyankar bir şarkı gibi takılıyor dilime hayat
umursamıyorum
zaten bastığım seslerde detone
nota bilmem ki ben
alaylıyım diyip birde dalga geçiyorum üstüne
tüm deliliğim üstümde

saçlarımı kestirsem diyorum sonra alakasız bir cümlede
depresif ruha iyi gelirmiş saç kesiği
öyle derler ya bilenler
oysa mutluydum ki ben
nereden çıktı şimdi bu depresif haller

uzun uzun yürüsem mi acaba
sen gittiğinden beri yağmuru dinmeyen İstanbul sokaklarında
ama bilirsin ben şemsiye tutmayıda sevmem
sende yoksun
ıslanmakta gelmez içimden

o kahkahalarla izlediğimiz filmde ne kadar anlamsız şimdi
yürüdüğümüz o ağaçlı yolda öyle
gerçi yokluğunda geçmedim hiç
uzaktan baktım öylece
attığımız her adımın izi içimi ezdi sessizce


-ne çok şeymişsin sen-


nefes alıp vermek değilmiş yaşamak
gözlerinde yıldızlar yanıp sönerken
kendini bulmakmış karşındakinde, aşk.

biliyorum!
nasıl ki uykularımda bile sen varsan
sende bana uyanıyorsun gecenin kör zamanlarında
ve biliyorum
aramızda duran zaman
tek soruluk bir sınav
cevabı soruda gizli


Ey hayat!
biz ulanmış iki cümleyiz şimdi
aşk adında bir eylemin belirtili özneleri
arka bahçene saklanmıyoruz artık
yıktık kerpiçten duvarlarını
hala avaz avaz söylüyoruz çocukluk şarkılarımızı