Dil İklimi

esmer yağmurun buharlaşan düşü

dal uzantısıyla titrediğinde
uyku atları su içirir
yaprağa..



özlemlerin sel ç/abası
karanlık aydınlığın iğdesini yankılarken
gökyüzüne bırakılmış çocuk ellerimin
su kanatlı ışığı
böyle baharlı rüzgar
kavrar sesimi..




sözcüklerin ağzında yaşam
kıyıları sıvar güneşle
doğurur gül
bir damla yaşıyla kendini
sessizliğin kavrulan avuçlarında
uçurum güzelliği gece
belleğinde üzüm asmalarıyla
kanat çırpar ay’a
yılgısında uslu hiçlik
tedirğin eder korkunun
parmaklarını..



Olsun
toprağın yüzünde soyalım ağaçları
ve karanlık öylesine sıcakken
asalım dil iklimlerini
ağzında bilyeleriyle
yolculuğa..

orada bir yerde göç
kat kat hazırlar
çıplak ayaklarımı
taşa...



.....