Dinginliğe Doğru

güldüğüm gün seni gördüğüm andı
solduğum ise kaybettiğim
şu yağmurlu havaya bakınca
hayalimde gezinen
içimi ısıtan iki gamzeli gülüş kaldı
gözümün nuru
hayatımın ruhuydun
yaşamımın anlamıydın
sonsuzluğun yekpare tadıydın
kucağımdan düştün karanlığa
çıkaramadım dipsiz kuyudan
manidar umutlarımı
derinden gelen bir ses vardı eskiden
şimdi o da yok
kayıp ilanı versem mi acaba
yitik giden numuneler arasına
değen bir nazar olur mu dersin
görünürde yok ama
bekleyelim varsın aransın
doldursun geceleri alacakaranlıkları
o gelme umudu varya
hiç yokmuşcasına insanı esir eden
sıkılınca da aman boşver dedirten
ama yalnız kalınca da inadına damarına basan
huzursuz korkak sığ düşünceler
anlayacağın
yokluğu da iyi varlığı da
keyfe keder sıkıntılar diyarında
var olmanın hafifliğini hissetmeli insan
zaman zaman üzgün ve süzgün
olabildiğince gülgün
hayatın tadını ıskalamadan