Dudagın Kenarında Saklar, Uyutur

Son kurşun bitirir mi tüm acıları

yoksa büyütür mü / ?


sen gidince //


ötede/ uzakta
kaldı renkli hayat


hayaller kırıldı
tuz
buz oldu


son kez
kollara alındı hayaller
buzu çözülsün diye

yok olmadı
üşüttü
yangınlar su oldu


buzdan kilit kapattı yolları
yüze vurdu soğuğu
çatlattı dudakları

öfke akıyor/ şimdi...





üşüyor yaprak dalları
sabah ışığı dönmüş karanlığa
Bir darbe vurulmuş umutlara
gözler doluyor
umutlar soluyor
Kuruyor son bahar yaprağı gibi




En usta siyah gelmiş hayata
çıldırtıyor kalbi



iç sızlar...
çığlıklar susturulmaya çalışılır
kokusu güzel çiçeklerden
ne çare ../ kendileri solar



hasret ciğeri yanar

dökmez kendini bu acı
dik durmayı öğrenmek ister
En gizemli mısralarda saklanır
kendini duvara sürter gibi.
güçlülerde değil
en güçsüz, yarım mısralarda saklanır duygular
açılmayan sandık gibi



siyah sürme beyaz olsa yazamaz //



Sabır
hayatın yollundaki ağır taşları kaldırmaya çalışır
uykular firarda olsa da

kalbin kelimeleri saklanır dudağın kenarında
suskunluk onu oraya kelepçelemiş,
uyutulur / uyutur...
bir harf çıkmaz sokaklara
en sağlam nöbet tutulur...


bir harf bile yok o gidene
Gönül artik affedemez


gözle son nişan alınır


ve



..........