Dünlere Barikat Kurmuş İki Göz Oda

literatürüme göçtüğün gün bugün
kaypak gönlüme kalıcı gömüldüğün
acı patlıcana kırağı çalan nem
siyah tutkularıma düşen önem payı
aşkı masallarımdan çıkaran Asude
hilkatıma fakirlik öğreten cazibe
döşüme giren büyük sancı
içmeden evvelki sarhoşluğum
derd_i devadan vefaya çıkmaz yol
sefaletten mutluluğa uzanan gönül harcı...!




heykel gibi direnirken zamana
harikalar mevsimi geçiverdi göz açıp kapayıncaya
dünlere barikat kurdukça iki göz oda!
hep bir yerlerde esaret okundu
adına bahşedilen sela
yasaklı düşlere hariçten sızmak kadar suçtu oysa
bak minare hırsızı kalıverdi şimdi ortada...!




işte ondan ağırdan alıyorum
sözüm ona kendimi kandırıyorum
evet yaş/landım
ama
eskisi gibi koşamıyor sanma ayaklarım
yüreğim gitmekte zorlanıyor
üç bilinmeyenli denklem bu
biri hala uğraşıyor çözmeye düğümleri
biri hala bilmiyor değerini!
ama bir sevda var ki öylece duruyor meydanda...!




devingen bir sarnıç gibi
bir kuruyor bir almıyor işte
dilinden uzun havalara yelkenler basarken
sevmek sürçilisan filan anlamıyor
ortası yok bunun sağı solu
sağlıklı bedenin bir tarafı sürekli ağrıyor!
yürek artıklarına bile yüz sürerken
ayaklar gönüllü eylemde!
gidemiyor değil
gitmek istemiyor
anla
ağrımdan işte ağırlığı ayaklarımın
ondan mayısta basıp ekimde kaldırıyorum...!








ToprağınSesi