Düşsel

öyle bir derdin narında yandık ki hazal
savdık bin derdin cenderesini
öyküsü yangın yeri küllerden estik hızlı hızlı
-ya medet
seslerine kulak tıkayarak iki dirhem bir çekirdek
biraz da anka hevesli
hiçe saydık bir yumru aklı
ciğer saymadı aç kediler bile bırak kedileri
el ayak dolaşık alabora yürekle
neydik
ne olduk...



kimbilir
kaç bebe muhtaçtı ellerimize can pare
suni hayattan bir nefes bencileyin
ve kimbilir
kaç susam tanesini esirgedik umarsız
dumur
o kadar
bendik
ki
ömrü toprakta niyaz etti kaç ana kucağında domdom belası kadere boynu bükük
perdeler çekik
ayaz oldu ellerimiz de dondu saçlar tel tel
çok tan gitmişti ulemâlar yakarak şehri
üzüldük dedik sadece

-babalar ağlamaz mış hazal


yetmedi
ar perdemiz Siyah
hançer sızısını aşk sayarak alenen salındık faltaşı çocuk gözlerinde
hele hele umut fidanlarını yolduk bir bir
büyümeye ürktü velet
fazlaca suçluyuz hazal
gen sayımına tutulduk hep biz bize
vurdumduymaz
ölesim gelmeli aslın da
her göç mevsimi kanatlarını kırdı canhıraş özgürlük
duydun mu
canhıraş

düşsel
bence diyen tabiat bile türedi güç güçten üstün tusunami

neden yalnızız hazal neden
ki
mütemadiyen ve her şeye rağmen
tanrım gönül kafesimizde ayrımsız
biliyorum
evren sığacak kadar mucize hazine.

ben diyerek hayata devam
işin aslı öyle böyle edecekte cılız yürek
biz olamayacak kadar bencileyin bir beste dilimde

bak
vursan kanım akmayacak hazal
dene

...........................................dene