El Ayak Çekildi Ömrümün Heybesinden

Hani karanlık boğarken şiirlerimi,
Şairliğime tan ağarırdı yeniden!
Neden birileri durmadan yaramı kaşır?
Aleme dar mı gelirim sevda dedikçe?
Aynalarım şahitliğe soyundu,
Lâmı cimi varım...
Tıka kulaklarını yâr!
...Bugün çok yaralıyım!

Arttıkça arttı derdim,
Bir zamanlar Züleyha'ya benzerdim,
Şimdi ondan beterim...

Elin ayağın çekildi ömrümün kederinden,
Geceme bir cümle yargılandı,
Açtığın parantezden.
Şimdi kim kapatır kederimin üstünü?
Kim çiğner onun ağzını bozuk küfrünü?
Gözlerim hazanlara soyundu,
Önüm ardım hüzün...
Kapat gözlerini yâr!
...Döşüme saplandı üç kelime tek sözün!

Üşüttükçe üşüttü zemherin,
Bir zamanlar haziranda güneştin,
Şimdi terk-i diyâr eyledin...

Elim ayağım çekildi ömrümün ümidinden,
Duydum ki,
Duydum ki başka adlar dökülür,
Bülbüle gıptalı dillerinden.
Beş aşağı kaldım!
Üçe varmaz yukarım!
Bilmem bu kuyudan nasıl çıkarım!
Sözcüklerin itirafa soyundu,
Yerim göğüm yalnızlık!
Suretini al içimden yâr!
...Bu yaptığın haksızlık!

Elim,ayağım
Kolum,kanadım...
Sen kendini esip geçen rüzgârlara,
Ben ömrümü sana adadım!
Yol geçen hanına düştü,
İlk kez çıktığım yolum.
Şaşırdım,
Ne zaman sağım
Kimden yanadır solum!

(kalbimin yükünü ben taşıdım,saltanatını devren sana sattım / bu yüzden bin asırlık fetreti ben yaşarım!

4 Aralık
(d.r.n./h.g.d.n./b.t.n.m