Elveda

/Her kaçış bir başlangıçtır aslında,
Ve her başlangıçta varacaktır bir sona/

Gözlerim pek beni dinlemez bana ait değiller gibi,
Yine iki sıcak damla dökülecek birazdan zatlarından,
Eminim,
Oysaki kaç kere söyledim ummanı doldursan,
Neye yarar diye,
Kaç kere de kapandım kirpiklerimin dizlerine,
Aldırmadılar,
Onlar düş bozumlarımda bana hükmetti,
Düşünceler sitemde bulanamayacak kadar,
Bedbaht,
Kasvetli...

Firari aynalar hapis ettim benliğimi,
Şu uçsuz bucaksız yedi cihanda,
Bir oraya koyabildim kendimi,
Sıkkındım,
Yılgındım,
Metanetimin karamsarlığı üzerime çökmüştü,
Artık ne bir yıldız görünüyordu gecede,
Ne de tek fısıltı vardı,
Dilsiz sözlerde...

Gereksiz sözcükleri törpüledim kalemimden,
Ellerimi kalayladım,
Ruhumu dolunayda yıkadım,
Tekrar gülücükler çizdim çehre tuvalime,
Hatta,
Zamanın bile büktüm bileğini,
Çevirdim yolundan geri,
Lakin fayda etmedi faydasızlığıma,
Eskisi gibi olmadı hiçbir yanım,
Artık kırılmıştı bir kere hicran plağım...

Şimdi elimde bir yarım sigara,
İki dirhem bir çekirdek dumanı ile,
Bitikliğimi nefes nefes,
İçime çektiğim,
Bir de üstü başı yamalar içinde,
Eski bir paltom kaldı,
Tam anımsamıyorum ama,
Belki de hep yanımda onlar vardı.

İnanın söylediğini biliyorum sol yanımda izi durur hala,
Dudakları mühürlenmeden,
Harfler titremeden,
Duygusuzluk timsali hali ile,
Vallahi söyledi,
Bavuluna benden parçalarda doldurup,
Kentin sessizliğine çığlıklarımı sevk edip,
Çekti nefesini ve dedi,
''Elveda''...

Ben mi?
Şu sıralar şeytanla muharebelerdeyim,
Hasretle kaybedeceğimi bildiğim harbe,
Gönülsüz müttefiğim...