Eprimiş Epizotlar

Sinsice ufkun ellerine düşer gün
Vicdanını sorgulayanlara ruhunu sunar
Yorgun kanatlarını karanlığa vurur kartal

Kadim ayaklının -iki teli kırık sazı-
Ve gülüşleri yitik tüm gözler
Arkasından gökyüzüne süzülürler

İhtimal sarhoşluğunda
Gece sükuneti içmiş
Vefalı sessizliğin
Fedakar suretleri
Onlar karanlığa biat etmiş gölgeler
Dalgalanan görüntülerle dans eder

İçlerinde...
-Çoktan sona ermiş biricik şimdisi olan-
Ahenkle uçup uhrevi mabedine konan
-Geçmiş zaman-

Ne Mehtap ne Yıldız
Karşımda hiç tanımadığım bir ten
Yaslanmış omzuma
Bu gece...
Ya sen öleceksin diyor ya ben