Ezberim Oldu Ellerin

ellerin
dilsizliğimi çözüyordum sıralı olmak vardı ellerinde
şehrin göbeğinden
sefalet nolu kapıdan buz kırağı taşıyordum heybemde
ve her nedense annemin yorgun bedenini
nemli kirpiklerini götürürdüm gittiğim her yere


annem gibi bakıyordu gözlerin
buğulu
büyüdün diyordu irislerin tıpkı annemin sözleri
sübyan çehreler çakılıp kalırdık irislerinde
ürkekliğim burnumdan kan olarak sızardı
mütemadiyen hemde
ara verirdin derse
sıcacık ellerinle bend olurdun titreyen nefesime
-olmaz böyle
-büyüklerine söyle baksınlar icabına
fakat her seferinde sen götürürdün sağlık ocağına
anımsadıkça burnumun direğinde derin iç sızı
usuldü öğretmenim demek
ama ben anne derdim içimden sessizce
en yüksek sesimle A-B-C ezbere yutuyordum nefesimde
gözlerinde kalmak vardı
kalmalıydım öylece
o hiç uzanamadığım gökkuşağını taşıyordu kara önlüğüme
atlı karıncalar dans ediyordu gözlerinde
ben büyüyordum ellerinde


ellerin
ezberim oldu ellerin
senin gibi tutmaya çalışırdım kalemimi
ve defterime suretine bakar gibi bakardım
bütün çocukları seviyorsun diye bilsen nasıl kıskanırdım
saçlarımı sen ör diye ilk sırayı alırdım
vefaydı ellerin
''ilk öğretim ilk adımdır'' demiştin
ilk kez bir kadını annem gibi sevdim
çelimsiz bedenim tay oldu ellerinde



ah o gözlerin
-Güneş ol diyordu gözlerin
ilk ayrılığı gözlerime sen tattırdın
gitmeler buruk acı

şimdi
kalemimde
kitabımdasın
feyz aldığım demimsin
yüreğime bıraktığın hediye
zihnimde incimsin
andıkça özlemle söyleniyor içim
beyaz sayfalara sevmenin resmini çizdiren de sendin
benim canım öğretmenim...