Fiyakalı Yalnızlıklar

Yüreğime yüreğime
Kanatırcasına...
Değdi kelimelerin



Uyanmak zorunlu
Yaşam...
Uçarıymış meğer



Önemli bir yanım
Tüm yaşanmışlıkları
Yok saymaya çabalıyor



Yalnızlığım...
Bütün kutsallığıyla
Bedenimi kuşatsa da



Her kaybedişimde
Bir ?çınar gölgesi? kadar
Soluk alabiliyorum




İçimdeki kayıp kente
Dokunaklı bir tebessüm
Konduruyorum yalandan



Her gün biraz daha
Özgürlüğe salıyorum
Sevda sandığım hisleri



Fiyakalı yalnızlıklar
Yutuyor ikimizden birini.



Ve...
Ben ...
Sensiz hayata ...
Bir sıfır yenik başlıyorum...





Not: Ay çıkınca birbirine dolanır, yarım yamalak bütün yalnızlıklar...