Gece Sen Ve Sessizlik

Camı açtığımda
Terkedilmiş sokak lambaları göz kırptı
Karanlığa sığınmış bir ev
Hem çok yakın hem de uzaktı
Meltem hiç sormadan giriverdi içeri
O eşsiz şefkatiyle

Gökyüzüne merhaba dedim
Sustu yıldızlar
Ben yine de dinledim
Gece hep konuşuyordu hasrete dair
Sen düşünüyordun
Sessizliğin payına düşen ise sadece beklemekti

İki ömür içinde
Yüzlerce hayat biçiyordu ağaçlar
Tatlı tatlı salınıyordu yapraklar
Kaldırımlar sevdanın ayak izinde
Yürüyordu kendince

Yüzüme yerleşmeden mutsuzluk
Birden elini tutuverdim
Ve kokladım saçlarını
Buram buram memleket kokuyordu
Milyonlarca oksijen soluyordum
Sarılmaların yurdum kadar sıcaktı

Gece seni
Sen sessizliği taşırken kalbime
Ben yeniden sessizlik doğurdum
İçinde fiyakalı bir yalnızlık gezinirken
Gülümsedim bilgece

Biliyordum
Bundan böyle sen geceye daldıkça
Gece beni soyundukça
Sessizlik çok sesli bukleler gibi
Düşecekti alnımıza

Tek kurtuluşumuz
Çocuklarımızın isimleriydi

Deniz, Nehir, Özgür ve Su
Neredesiniz...