Geceme Yokluğun Vurdu

Geceme yokluğun vurdu
Bir nükte eser oldu rüzgarlarım
Bir çisil yağmura tuttum anılarımı.
Bir sabah şafakça açtım güneşi andırırcasına.
Birkaç gül topladım yanaklarından
Uçuk pembe rengiyle bir tual dokunuş
Bir fırça darbesi gezdirdim dudaklarına
Bir çoban yıldızı, bir kuyruklu yıldız alıp,
Derdim dalgalanan saçlarında
Bir sal çevirdim gezdim mavi gözlerinde
Bir kıyım kıyılarına vurdu dalgalarım
Bir ateş yaktım ısındım göğsünde
Birkaç tohum özerklik ektim topraklarına,

Ve ben..
Gözlerimde seni,
Gecenin diğer ucundan
Yıkık düşlerimin efsununa sunacağım.
Kulağına kürdili hicazkâr duygularımı fısıldayacağım.
Ruhunu hafiften okşayarak...
Ayın ışığını aksettiren yüzüne
Uzun uzun bakacağım bu sefer.
Bu gece anılarla körkütük sarhoş yatacağım koynunda.
En yıllanmışlarından bir şarap açacağım.
Ateşli dudaklarının gezdiği kadehten içeceğim.
Yudum.. yudum...
Sindire.. sindire...
İçimde sana aç ,,
Sana susuz çucukluğumu doyuracağım.
İçimdeki susmuş isyanı bastırırcasına...

Mühür gözlüm biliyor musun?
Bir yağmur sonrası
Yağmuru içine sindirmiş toprağın nem kokusunla
Böylesine sarhoş olmamıştım.
Uzun zamandır böylesine hür
Böylesine huzurlu olmamıştım.
Dedim ya işte...
Geceme yokluğun vurdu.