Gemi

Bir gemiyim ben!...
Issız bir adaya vurmuş,
Pusulası kırılmış,
Dümeni bozulmuş,
Bir gemiyim hemde!...
Bir zamanlar koskocaman,
Güzel bir limanda iken...
Etrafımda bir sürü dost sandığım
Türlü türlü gemiler vardı!...
Ama şimdi hiçbiri
Yanımda değil...
Yeni ufuklara açıldılar
Mavi gibi görünen ama
Yalanlarıyla,
İhanetleriyle,
Masmavi denizi kirletip
Siyaha döndüren
Yolculuklarının keyiflerini
Sürüyorlardır şimdilerde!...
Tam olayın farkına varmadan!...
Birden kendimi fırtınanın
Ortasında buldum.
O kadar çok mücadele ettim ki
Fırtınayla!...
Yorgun düştüm...
O kadar büyüktü ki dalgalar,
Suda almaya başlamıştı artık gemim
Kendimi çaresiz hissettim
Üzüldüm!...
Artık batsam da hiçbir şey
Değişmeyecek sandım!...
Dost dediklerim zaten
Batırmışlardı beni!...
Bu geminin de bir kalbi vardı
Onlar bu kalbi hiçe saydı
Kırdılar!...
Tıpkı pusulamı kırdıkları gibi...
Kendime geldiğimde,
Bir adanın kıyısına vurmuştu gemim!...
Ada ıssızdı...
Kaldım tek başıma,
Bu ıssız adada!...
Yalpaladı gemim!
Savruldum!...
İnandığım dostlarım yüzünden...
Zaman bir türlü geçmek bilmedi,
Bu ıssız adada...
Tam her şey bitti!
Burada çürüyüp gidicem...
Derken!...
Yeni yeni gemiler buldular beni
Eskiden kazandığım hakiki dostlarım vardı...
Ama bu koca denizde kaybetmiştim onları
Nihayetinde onlarda buldular beni!...
O ıssız sandığım adada!...
Dümenim düzeldi,
Pusulam çalışır oldu artık!...
Yitirdiklerimin arkasından
Üzülmektense
Kazandıklarıyla mutlu olmayı
Öğrendi bu gemi!...
Gerçek dostlarıyla
Mavi yolculuğuna
Kaldığı yerden
Ama daha güçlü bir şekilde
Devam etmesini bildi bu gemi!...
Ben bir gemiyim
Mavi denizde
Mavi umutlarla
Mutluluk yolculuğunda
Hakiki dostlarıyla...
Mutlu bir gemi!.