Gölge

? Eğri ayağın gölgesi de eğridir . "
Mevlana Celaleddin Rumi .



Gölge



Ondördündeydi kız .
Bir arabanın arka koltuğunda
Henüz ayılmış istemsiz sarhoşluğundan
Kasıklarındaki sızının sebebinin farkında
Öylece baktı sevdiği adamın hiç tanımadığı suratına .
Anlamaya çalıştı ,
Sevgisiz sevişen erkeğin ruh halini
Anlayamadı ...
Küçücük yüreğinde
Büyük ve kutsaldı sevgi .
Öyle ki ;
Hoyrat ellerin hikayesini okumamıştı ona annesi
O ; her köşesi aşk kokan bir yuvada ,
Narin bir çicek tohumu olarak ekilmişti...


Ondokuzundaydı erkek .
Elinde esrarlı sigarası ,
Başı dumanlı ,
Ruhu aç
Susuyordu .
O ;
Büyüdüğü dört duvardan aldığınca şevkat
Ve anca o kadar sevgi biliyordu .
Yetimhane sıcağınca sarıyordu kolları .
Sardı kızı ,
Isıtamadı ...


Eğri ayak


Ruh ateşini ucuz şarapla söndürüp
Tensel sevişmelerin her evriminden geçtiler .
Öpüşleri ikinci kalite plastik kokuyordu
Elleri soğuk ,
Kalpleri ; an itibarı ile mekanik
Beyinleri bir sokak köpeğininki kadar
İçgüdüsel çalışıyordu ...

İniltileri ;
Akortu bozuk bir pianodan çıkıyordu sanki .
Farketmediler ...
Zaten ;
Onlar hiç Mozart dinlememişti .


Her konaklayan yolcunun
Soluklandığı , ama nefes almadığı
Virane bir han bahçesiydi kadının bedeni .
Binlerce tohum bırakılmış ,
Hiç sulanmamış
Çiceksiz bir harabe .
Adam indi bahçeye
Soluklandı .
Adet bu ya ; o da bir tohum bıraktı .
Kara çalı ...


Gizlendi tohum ,
Bir köşede sulanmadan büyüdü .
Kara çalı koklanır mı ?
O hiç koklanmadı .

Kutsanmış sevda çiçekleri ;
Aşk seramonilerine melodi olurken
O ; aforoz edilmiş şarkıların notasıydı .
Aşk çocukları beden oldu birer birer
O ; eğri bir çift ayağın gölgesi kaldı...