Gölgemin Zekâtı

I.

Damla düşdü, boğuldu heveslerim
Bir akşamdı, kesildi sütüm
Gölgemi emzirdi rahmetin yakamozları
Mehtabı alnından öptüm
Devrildi gök, kırıldı buluttan abanozları

Kaknüs efsanesiydi aynam
Döküldüm içime
Çocukluğum;
Ganj'da durulmuş felsefesiyle
Şuan bu dizelerin okunması gibi
Güvercin olmadı bülbül nefesiyle
Kıvrıldı esrarına yaratılışın
Aşığı oldum oryantalin
Müdavimi bendim, yalnızlar kerhanesinin!

II.

Töhmet girdabıyla kesif
Zirvesi görülmemiş dağım ben
Yalnızlık tepemde kar
Kaptansızdı çaresizlik
Kırk dört sene hapis istendi şahsıma

Anne, beni iyi niyetten yargıladılar!

Bir rûya gördüm
Cazip geldi ölüm
Çekip giderken yaşayanlar...

III.

Bebeğin aguşuna bırakırken umudumu
Fiiller devşirme, hilkati mübeccel
Çıkmamış sakallarım üşüdü
Tabut içinde ben, kendimi düşlerken...

İltihabı aktı gözlerimin
Ve içinde kozmos kadar derin
Boğuldum Eminönü'nde
Üfledim kudretimi karanlığa
Sigaramı deniz yaktı.

IV.

Babil'in Asma Bahçeleri'nde
Üzüm salkımı misali astım kendimi

Nasıl gömeceksiniz beni?