Gölgeye Düşen Diyez Har

kıymık kıymık sıyrılıp gecenin eteğinden
diyez bir har gibi düşer
Tan ve Güneş tutuşmuş el ele vererek
çaba ve erek
devraldıkları feneri daha ileri götürmek
her anne öğretmendir ya önce bebelerine
her öğretmen de fenerden bir annedir işte
Güneş gibi binlerce ıssız gölgelere...!






takvimlerden çabucak atlar günler seneler
dünya kendinden çok döner
analık tedirginliği kaygı tasalar yarınlara
her ağaç hani gölgesinde büyütür ya filizlerini
kapanır üzerine
kendini yakar eğilir düşürmez
öğretirken nice Güneşlere
okumayı
yazmayı
sevmenin önemini
hepsinden önemlisi insanlığın değerini
tek beklentisi karanlık/tan kurtarmaktır geleceği...!









senfonik bir dönüşüm olmalı bu insanlık dedikleri
harala gürele hergele bir dövüş zamanla yarış
adı yaşam
adı kavga
aslında;
annenden aldığın bayrağı geleceğe teslim
onurla...
yoksa annelik nedir başka...!







ama yıpratır hayat
düşürürken gardını acımasızca
daha öğrenecek ne çok şey var derken
dökülür sarı yapraklar
daha öğrenecek ne çok şey vardır aslında
hani anneler hep öğrenmenin ilk koludur/okulu ya...!







ve bir gün zayıflar düşer o kol
çıkar dünyandan
çıplanır gayrı dünya
düşer sesinin tümceleri solfejinden
önündeki yavrularını yalnız hissedersin kendinden önce
ve dayanaksız günceler başlar
onlar senin ,
sen kendi ağacının(anacığının) gölgesindesindir daha!

ama
bilmez tan
anlamaz güneş
öyle ya;
annelik, ne yazmakla
ne anlatmakla öğrenilmez ki;

ve hiç düşünmez insan
bir anne ,kendi annesini kaybedene kadar aslında hiç büyümez ki...!






ToprağınSesi