Grotesk Şiir

Bu sokağı ürperten
Yalnızlıktı üşüdüm
Bir aşk mutlu bitsin diye erkenden
Giyinip martı sabahı bismillah
Sahici kuşlardı kanatsız uçtular öznesiz
Gamzelerinde toplandı bulutlar
Yağmurdu rüyamdı rüzgarımdın adımı-
Unutan sağır odamdı fotoğrafın
Duvardı telaşla ellerindi bir dokunuş
Ama akşamdın...




Ömrüm bir aşkın savrulan tarihi mi
Silinip duruyor şiir eski bir takvimde
Kendime dönüyorum her gece gök çekimli
Kendime düşüyorum derin- susma
Silahsızım üstelik ellerim de yüzün
Öyle yeşil bak hep kutsansın ölümüm




işte böyle Aragon
Çıplak kaldı şiirlerim
Üstelik buz da ateşti yazıt
Yani aşk buzul bir lahitken
Baktım avuntularda sararan-
Yaprakların ardından
Ah şimdi burda eskimiş güncem
Beni kutsal bir masala göm sen





Çıktım yüreklerden atık tortu
Güldüler üşüdüm
Bir cüzzamlının eliyle
Çözüldü ipim kördüm



Şimdi şiir dediniz
Kalkıp gittim bayan
Bendim o masada güz lekesi



Derimi soyarak gittiler sessiz mahçup
Unutup dişlerini çoğul
Duvarı yoktu odamın
Ordaydım soguyan sarı gölgem
Her gece hüzünle doldurduğunuz
Zehir kabıyım ben...