Gül'düm
Gül goncası sanırdım gönlümü
Çiçektim
Bir bahçeye adamıştım ömrümü
Rengerenk açacaktım..
Güneşe dönerdim hep yüzümü
Gülümserdim..
Usul usul kahrederdim
Zamansız rüzgarlar boynumu büktümü..
Çoşardım gök yüzünün maviliğinde
Bulutların serinliğinde çağlardım
Geceleri yıldızları sayardım
Ay mahzun mahzun bakardı yüzüme
Ben ağlardım..
Gül'düm
Goncaydım
Her bahar yeniden açacaktım
Çıkmaz bir kara kış'ta
Çaresiz ve kimsesiz
Kurudum kaldım..
Gül'düm
Açamadan soldum
Yandım..
aslında güller kara kışta hep solar, dalları talan olur,
ve zannedersiniz kökünden kurmuştur, hayat belirtisi yoktur,
fakat her bahar o kurumuş sandığınız köklerden öyle filizler verir ki,
eskisinden daha gür daha canlı,
hele birde budanmışsa,
ısparta'lıyımya ordan biliyorum😊
ben baharla birlikte yeniden açacağına inananlardanım doğrusu,
biraz sabır az kaldı,
bak ne kadar konuşturdu bu eser,
güzeldi, o yüzden...😡
Benzetmeler ve betimlemeler ile tasvir edilen ve solan gülen yürekte açması dileğiyle.. Tebrikler.
aygül olurda açamaz mı? ışık şiirleri okumak dileğiyle dağıt rayihalarını....
hüzünde koksa siirin ama ayri bir güzel tebrikler👍
bazen umutsuzluk ve hüzünde yakışıyor şaire...kutlarım...