Gülüm Idam Yolu

Benliğim darağacına doğru
Her bir şiirim infaz döşeğinde
Yol alırken
Yavaş ve sakince
Ama değilim gülüm
Korkakça.
Emin ve cesurca
Selamlar günahlarıma girecek ipi
Ve ihanet edecek olan sandalyeyi

Haddelediler bizleri
Oysaki daha genceciktik
Sünek miydik ki
Çekiştirdiler yakamızdan paçamızdan
Bilemediler gülüm
Gevrek olan düşlerimizi
Umarsızca
Karanlık ve yağlı elleriyle
Köhne tezgâhlarda mıncıkladılar
En mahrem hayallerimizi

Çığlıklarımız her parladığında
Makine horultuları arasından
Duyan kulaklardı duymaz olan
Ve mil çekilen gözlerdi onlarınki
Onlar ki
Her tezgâh başını yasak bilen
Her idam yoluna alkış tutup
Sonrasında pişman olan

Sanırlar gülüm şiirler ölür
Şairiyle gömülür veya yakılır
Ahh be gülüm
Ahh bee
Bilmez bu ahmaklar
Şiirim tezgâhlarda küfür olup
İşlenecek
Ve işeyecek yüzlerine
Gırtlağıma çöktükleri için
Af eylemeyecek hiçbir küfrüm
Af isteyen yüzlerine...