Güneş geceyi çoktan örttü...
Sabahın ilk ışıkları aydınlatır içimi bedelsiz, karşılıksız...
Gecenin karanlığında görünmez yalnızlığım...
Karamsar olmak benim suçum değil!
Yalanlar üzerine edilen yeminler...
Oysa sözcüklerdir bağışlanan, yürek hep mi kırgın hep mi yaralı!
Kahretsin!
Artık zaman çok geç!
Güneş geceyi çoktan örttü.
Pişmanlık şarkısını çalma artık!
Nefreti, öfkeyi biriktirdim sana!
İnanç mı, sevgi mi ? Hepsini unuttum.
Ateş kızılını giydim...
Gidişinle öldüm!
Dönme artık zaman çok geç!
Sırtımda ihanetinden kalma dikiş izleri...
Yüzümde mutsuzluğun yalan tebessümü...
Dönme ne olur dönme yoksa nefretimle alırım son nefesini...!
tebrikler, yorum bulamıyorum. şiir okuyanda bir anlam bırakıyor, bununla yetinerek senin o içten, güzel duygularını kutluyorum. sen şair, bir daha tebrikler.
''Yüzümde mutsuzluğun yalan tebessümü.''
Kadınlar,
bir bez bebeğin yeniden dikilmiş, orantısız, yamalı gülümsemesini taşıyan kadınlar:
İğnelenmiş kelebekler bırakmışlardır aşk adına
Saygıyla...
eski mazini unutup yeni bir sayfa açmaya karar vermene sevindim İnci..sanırım artık mutlu şiirler yazarsın bizlere..🙂 kendine iyi bak
öyle beklemeden oldu zaten hersey hic ummadıgım anda hic ummadıgım bi nedenle... tesekkur ederim hamit:)
Finali çok güzel olmuş, beklemeden vuruyor insana 🙂 Tebrikler..