H/aklı Yalnızlık

dağbaşlarında sesi kendine dönen
ıssız bir haykırıştır yalnızlık
giysisi gece...
sessiz bir razı oluşla başlar
sızısı inceden ince...

hüzün damlıyor gecenin eriyen parmaklarından
s/aklanmış kederler çıkıyor sandıklardan
kınından çıkmış kelimeler
düşüyor parmak uçlarımdan

İstanbul koskoca bir şehir
ben minnacık bir kız
ikindiye yanaşıyor ömür
ürkek , usul...

İzmir...
yetim kalmış bir çocuğun
yakın akrabası gibi
beni bağrına basan şehir...

akşama azalmış bir ömrün puslu penceresinden
akıp giderken kırküç Haziran
yeni bir yılı muştuluyor papatyalar
yaz yağmuruna tutulmuş uçurtmam
doğum günü ç/ağrısında
üşüyor sırılsıklam...

ey büyük İstanbul !
kızkulesinde yağmalanan düşleriyle
küçücük bir kızın gözlerinde
yıldız yıldız kayıp her bir semtinde
bütün ihtişamınla
ölmektesin .

oysa ,
ben seni büyük olduğun için değil
güzel olduğun için hiç değil
memleketim olduğun için sevmiştim...

dağ başlarında sesi kendine dönen
ıssız bir haykırıştır yalnızlık
kanat çırpar gece
sessiz bir razı oluşa büker boynunu
h/aklının şarkısı yürür sağır aşkların üzerine
yıldızlar söndürür karanlığı
bir dilim keser pastadan
alnından öper hayat
h/aklı yalnızlığını...