Hasan

bir şehrin diş kovuğunda doğduğun belli
geceden başka gün görmeyen arka plan konaklarda
yok Hasan'cık yok senin hatan insan olmak değil
senin kabahatin ölü bir coğrafyada ağaç olmak!
evet kimse seçemez zürriyetini
ama
koyunlar bile ölçülü ve seçici davranırken
adına sevap denilen bu günah neden
iki koyun etmeyecek değerde üremek
Tanrım neden bu akıllara bu kadar şehvet!





var git elden avuçtan yoksun biriciğim
ulus olamamış ülkenin kan çanağı
sefer tasına doldurulmuş iki lokma
yaktığı ateşte ısıtıyor
yemeği kendi kadar alışkın değil soğuğa üşüyor
ki;yaşamak için yemeli
beslenmeli ki ayakta durabilsin
yemeli ki ölmesin...
kendi gibi yemeği de;
pilavdan çorbaya bir sürek izlediği çok belli
biribirini tanır iki yapışık pirinç tanesi...
nasıl mutlu yine de
nasıl zor bu utanç abidesini seyretmesi...



elindeki mendil burun silmek içindir
hiç silmediler mi
hiç demediler mi
araban da olmamıştır senin hiç
değil mi?
yok binmeye değil oynamaya...!



sırtından akrabadır yağmurla
bir çok beden tanımış delik kazağı
fırladıkça arabaların yanına
öğrenmiş;
yalvarmalı
acındırmalı ki
satmalı mendillerini
hatta seviniyor olmalı yağmura!


sattığı aslında
hiç kök tutmamış bir insanlık ayıbı
hiç ağaçı olmayan bir orman
bottan kesilmiş bir ayakkabı ayağında
ve yaşı kadar da var...!



işte gün görmemiş bir gül bir hazan
iki ağlama arasını yaşamak sanan
kimine göre varlıktır ,hayattır işte zaman
kimine göre de Hasan...









ToprağınSesi