Hay Bana

iyi ki varsın delikanlı
kıymetli kardeşim
bilmiyorsun
sayende
hayatı yeniden kucakladım
kurtuldum ruhumun sakat yanlarından
şimdi sen felsefe kulüpdesin
ben gün sayarken
gönülsüz kaybedenler kulüpte
iyi belledim
hayat labirentlerini gördüğün gözle
ve yine en çok sevdiğim sözle
''uyuyan devi uyandırmak ''
ne macera
ne heves
yürüyorum yolun sonuna
eğer uyanamazsam
bana yaşamak haram olsun
dün
Mümin Sekman'a teşekkürlerini
okudum
gördüm
her ikinize minnetle
ha birde
hiç bir şey yapamasam bile
heybemi mavi kapakla dolduracağım
bundan böyle boynumun borcu olsun
.
.
.

şimdi
onca aptallığıma yanıyorum
zeytin tanesi gözlerim
renk değiştirdi
baka baka
misal bu
öküzde geçti
trende
güçsüzlüğümden
ağır yaralıyım
bu patlama sesleri benim eserim
oldu
olsun be
geçmişte biçti ayaklarımı
bir beyin fırtınası
adım adım
sığındığım kahroluş öykümle
annem kedisini boğdu
saçlarını ağarttı garibim
bayağı bir şey bu
bilmem
bile bile görememem
oysa şükür sancılarıyım
hay bana
aymamışım
sarhoş muydum
neydim...


ben
neyim
olmaz mı
her şehirde fırtına sonrası hissizlik
solmaz mı o güzelim güller
kırılmaz mı dallar
geçer fırtına
ihanet etmezken kök toprağa
endişesiz yağar yağmur
sağanak
sağanak
bir ödün daha vermez mi parlayan Güneş
gecenin karanlığını saymayıp
bir ödün
bir daha
mavi çocuk ruhunu kaybetmeyen gece
ne yani
hayalin ötesinde ölmek
ki ''yaşamak'' çırpınışları uyumazken
mecnun muyum
neyim ben
ömrü bir ateşte yakıp yakıp
savrulan küle bakar giibi
neredeyse kendimi öldürecektim
şimdi ümitsiz oluşumun son beyhudeliği
nimet gibi bir söz
ekmek kadar mübarek
engelli mani tanımazken
hay bana
aymamışım
sarhoş muydum
neydim...