Hayalinin İzdüşümüydü Sensizlik

Hayalinin izdüşümüydü sensizlik,
Güneş ayrı doğuyordu sanki,
Yokluğun gibi canımı acıtıyordu.
Esir düşmüştüm kara gözlerinde,
Tüm arzularım sana çıkıyordu.
Çıkmaz sokakların çaresizliğinde,
Beni yalnızlığım karşılıyordu.

Hani seni yazdığım kalem olmasa,
Bilmem nasıl tutunurdum,
Köhne yalnızlığımı omzunda taşıyan hayata,
Kimselere göstermedim gözyaşlarımı,
Sensizliğe ağlıyordum geceyarılarında,
Bir sus çaldım dudaklarıma,
Kekremsi bir hüzün tadıydı öpüşlerim,
Ne zaman yenik düşecek olsam acılara,
Dayanma gücüm olurdu gözlerin.

Kaç mevsimi geride bıraktım bir bilsen,
Adını bilmediğim kaç kadın üzdü beni,
Yalan olur sana kızmadım dersem.
Unutmadım yokluğunu hediye edip gidişini,
Senin olduğun şehirlerde atarken,
Ritmi düzensizleşen zayıf kalbim,
Reçeteler dolusu sensizliği yazarlarken,
Ben seni şiirsel bir aşkla sevdim.

Hayalinin izdüşümüydü sensizlik,
Canımı acıtıyordu yokluğunda batan güneş,
Vuslata gebe saatlerde geliyor kimsesizlik,
Yalnız ruhuma yine hayalin eş,
Seviyorum seni penceremden giren rüzgar gibi,
Uzanmışım yokluğunun üstüne,
Seni yanımdaymışsın gibi düşlüyorum.
Mevsimlerden yaz, aylardan Ağustos,
Ben yokluğundayım, sana üşüyorum.