Hüzne Yaprak Döken İklimler

sen gittiğinden beri
hayat, kolumu kanadımı kırarak
yüreğimin özgürlüğünü kısıtlayan meçhul bir asayiş gibi,
sarıyor her yanımı...

sensizliği yaşamak sessizce tükeniş,
sensizlik bir zehir kadar acı!

yokluğun bazen,
hafif meşrep bir ifade takınıyor suratına
ve biraz da alaycı...

kapı önünde bekleyen karanlığa salıyorum dermanımı
bir bilsen dermansız ne kadar hafifliyorum!
hissetmiyorum iliklerime kadar işleyen o kahpe ayazı...

umutlarımı kandırdığım yarınlarımda,
hüzne yaprak döken avare iklimler kuşanıyorum
yıldırımlar birer kırbaç gibi iniyor yarınlarımın sırtına...

kum saatlerinin ecnebi zamanlarında,
sınıyorum sana sabrımı...
kolay değil
sevda buğusu gözlerimde sulanıyor...

garip bir akşamüstü yenilip yokluğuna
bakışlarının kızgın şahikasına çekiyorum
ecelime dilenen teslimiyet bayrağını...