İçimdekilerin Nidalarla Ona Uçuşu...

"Böyle bir mevsimde buldu gözlerim gözlerini
Böyle bir mevsimde kader ağlarım ördü bedenimi
Böyle bir mevsimde anladım gerçeği..."
...
Hayatın cefalığı içinde yüzerken çıktı gözleri gözlerime
Elimde bir el varken başka bir el gördüm çaresiz.
Ben bilmeden o bilmeden buldu ellerini elleri.
Ben istemedim ki
Ben Bilemedim ki işte...
Ah! Hayatta bu hazin sürüklenişimi.

Bu mevsimde anladım ben nefesimi.
Nefesimi nasıl içime çektiğimi
Böyle anladım işte ben,perdelerim kalktı o gölgesinden
Onu gördüm ben, kayıp zamanda
Bıraktı ellerim geridekileri
Düşüncelerim akarken zamandan
Birisinin gözleri avucumdaydı sanki
Çocukluğumdaki izler taştı bedenimden
İçimdekiler nidalarımla karıştı o an
Lakin bir fırtına gibi esti rüzgar
Oradan oraya gibi sanki
İçimde bir ürperti nedeni bilinmez.
Belkide gözlerimde küçük bir gözyaşı
Ve ben hala tutunuyorum o dallardan
Sımsıkı,korkmadan.
Ve öylece işliyor hayat ruhuma.
Sesimi bile çıkaramadan.
Sürükleniyor bedenim şu hayat kervanında.
Avuçlarımda gözleri
Avuçlarımda gözyaşım.

Avuçlarımda sonu biten nefes.

/gün/ay/yıl/ (?) *Belirsiz~