İncir Çekirdeğini Doldurmayan Umutlar

tek celsede hüküm giymişken sensizlikten müebbete
incir çekirdeğini doldurmayacak,
umutlar besliyorum içimde...
geceleri, adım adım dolaşıyorum yokluğunu
her sokak lambasının ışığına,
bir gölge bırakıyorum sessizce...

bir çengelli iğne ile tutuşturuyorum yüzünü hayalime
paslanıp, acıyor düşüncelerim...
sessizliğim, ıslanıyor gözlerimin neminde
adına yetmiyor hecelerim...

sen giderken,
topuklarından çıkan kıvılcımlar,
yıldırım gibi düştü yüreğime
ilk sensiz akşamın buğulu resmine,
kar beyazlar iliştirdim,
üşürsem dönersin diye...
uyumadım o gece
uykuyu, takas ettim umutlara
elimde avucumda ne varsa,
üç paraya sattım vuslat sokağı antikacısına...

dedim ya,
incir çekirdeğini doldurmayacak,
umutlar besliyorum içimde
kuşkuların cirit attığı,
örümcek ağlarıyla döşenmiş yalnızlık hücresinde...
kurşun kalemin kağıda sivrilmiş ucuyla,
keskin bir paraf atıyorum kaderime...
efkarı bulutlardan çalıyorum,
acıyı yaralı kuşların kanatlarından...
kabarıyorum volkanik dağların gürültüsüyle...

sen giderken,
hayalini yükledim bıraktığın bozgunun heybesine
boy aynamın gümüşten çerçevesine,
gözyaşı biriktirdim
bir daha ağlayamazsam diye...