İnsana Dair Felaket Ezgisi

Lorca yüzlü bir şiirle geldim gecenize
nabzına dokunduğumda bulut
suya bıraktığım bir avuç kül
ve cam bir oktapus batımı kana
her hangi bir kalbe zerk edilen hayat
üç şaman eliyle yazılan muhtıra alnıma

Sanrı diyorum kıyısına düşen gölgemin
ruh öldürme ayiniyle ışığın saçlarına
gece misillemesiyim şehrin kötü çocukları bilmez
ekmek ucu uçurum, karıncaların düştüğü magma
ateşin, rüzgârın ve bütün peygambersiz dağların
kayıp tanrılarını getirdim size

Elleriniz sizden daha çocuktu
parmağınızda evrimleşirdi nirvana
yanmış sularda yüz getirdim gözlerinize
gölgenize basıp düştüğünüz korkular getirdim
uyanıp kan ter içinde ağlayıp kusarken
gecenize asılan mor çığlıklar getirdim

Önce sevip sonra unuttuğunuz
mavi bulut gibi verdiğiniz sözleri
rüzgâra astığınız yel değirmenleri gibi
öperken aynada suretinizi
düşürüp kırdığınız hayaller getirdim

Ağzınızda emanet duran gülücüğünüzle
kırarken ömrünüzü yeşilinden
hep aldattığınız kendinize
yalansız mevsimler getirdim
derin bir uçurum gibi duran yüreğinize
maskesiz sevgiler getirdim

Derken sizden önce büyüyen acılar
dağılmış odalarda tenha yalnızlıklar
aşklar ihanetler getirdim
gerçeğin hükmüne yenilen
çalıntı masallar getirdim

Kipi insan

A evrim
B hiroşima
C büyük yalnızlık

Size diyorum korkak kahramanlarım
okunmuş dualarla çürümüş ruhlar getirdim
her kavga da şerefli yenilgiler
yüzümü döndüğümde insanlığınıza
sırtımdan vuracağınız riyalar getirdim
baktım çürüyor kalbinize ektiğim tuz
açık semtlerde kokuyor yaralarınız
üşüyor kalbiniz bir köpek yalnızlığında
ve yeniliyorsunuz kendi gövdenize
zamansız ölüyor içinizdeki çocuk
Filistin yüzlü şiirler getirdim ömrünüze