Işığıma

ben ne zaman büyüdüm baba
hangi ara karıştım kendimle kavgalara
evimizin kapısını vakitsizce açanlar olmuş galiba
ve ben senden izinsiz çıkmış olmalıyım
hayatın bu tenha sokaklarına

bu yüzden zifir sarmış olmalı dört bir yanımı
muhakkak bu yüzden kimse görmüyor
kalbimi kemiren korkularımı

geceleri üzerimi örten olmuyor burada baba
hep üşüyerek uyanıyorum
başucumda özleminin eni konu oturduğu sabahlara
içini görmediğim yüzlerle yudumluyorum çayımı
ve hiçbir el ısıtamıyor avuçlarımı

ruhum örseleniyor baba
garip bir sessizlik sarıyor ansızın dudaklarımı
yıldızlar tan yerine baş kaldırmış gibi
burada her vakit süveyda

aydınlığım senmişsin
sendenmiş meğer gülüşlerim
hergün yeni bir özlem sokulup kalbime
ağlatıyor beni
kapı aralığından bakan yüzüme öpücüğünü kondurmanı özlüyorum
ertesi gün seninle aynı çatı altında geceyi sabaha kavuşturmayı
sonraki gün
sabahları kendine hazırladığın
o sen kokan çayına ortak olmayı

seni özlemekle yaşıyorum her günümü
kocaman ayrılıklar soluyor
ufacık kavuşmalarla yarenlik ediyorum
bildiğin gibi değil hiçbir şey
iyiyim derken bile yalan söylüyorum
sakın kızma bana
kendimi inandırmaya çalışıyorum aklımca

bir telefon kadar uzağımda olman bile yetmiyor bazen
gülüşünü duyunca yüzünü de görmek istiyorum
her defasında zamana kırılıyorum baba
ucu bucağu olmayan ayrılıklara

ve kavuşmaya bilmem kaç gün kala
kar yağıyor buralara
ben seni izliyorum buğulu camlarda
nasıl da başarıyorsun
ağlayan kızını kilometreler ötesinden gülümsetmeyi
özlemini yüreğimin en mahrem yerinde büyütürken
yokluğunda dokunan hayata seni çok sevdiğimi söylüyorum
hepsi geçiyor
unutuyorum senden gayrı her şeyi

kahramanım
katıksız aşkım
gölgesinde huzur bulduğum ceviz ağacım
yine bir sana muhtacım

cennetim
en sevgilim
bana yaşattığın hergün adına
avuçlarından öperim

(adın gibi hep...)