Işıldarız Be Çocuk

Ve
Savrulduk be çocuk

Güz yaprağı gibi güneş batımının tam tersine
Apalak adımlar attık balıkçı mezatlarına gıdım gıdım
Sesimiz çatladı şarkılar söylerken rüzgârda
Sustuk zannettik adımlarımız varmış meğer

Sert bemoller vurduk Arnavut kaldırımlarına
Ezgi kederinde büyüdü karanlık


Uslulaştı bakışımız
Omuzlarımıza koyunca hayatı

Yorgun beden ötesiyiz artık
Bir yığın omurga

Eğrildik çocuk
Sırtımızda sıvazlanmış büklümler
Dilimizde güvercin gagalı lal türküler

Böylemi olmalıydı
Bahar kokulu zıbınlara sarılıp ta açtık gözlerimizi
Loğusa şerbeti tadında kucaklara sallandık
Yemenisi pembe kor dudaklı kadından dinledik Süleyman'dan mevlidi

Meğer
Şeytan kehanetiymiş hayat
Ateşi susuz yutturan

Yaktıkta büyüdük
Uçurtmaları söndürüp
Gökyüzünü kaybettik, gözlerimizin ferinde içtik yıldızları
Martılar çalsın diye bıraktık kalan son bulut mavisini

Mihenk taşında buğday tanesiydi sanki aşk
Öğütülüp kavrulduk
Yanık yanık kokmamız bu yüzden

Kül renkli tenlerle çöktü avurtlarımız
Saçlarımız öğütüldü un kırçılı
Sakalımızda bir karış hüzün
Çatılmış kaşlar astık çiroz gibi güneşin mor hallerine

Ama buluruz çocuk, buluruz bir zerre yitik tebessüm
Saklambaçta ebe misali aranırız gök kubbede
Ha gökyüzünde Zühre
Ha sokak başında bir avuç, titrek

Işık değil mi yüreği aydınlatan
Ya da kızıla yalayan

Işıldarız be çocuk
İteriz ya da çeker, dipsiz kuyudan su içer gibi

Ama buluruz
Bir gün bir yerlerde
Gök kuşağından bilye

Yuvarlarız umuda renkleri toprağa ekerek
Kâh gökte
Kâh yerde ıssız bir köşede...





MuammerAğım.Hst.Gemlik 20 Şubat