İstasyon

Günün birinde bırakır her tren son yolcusunu,

Vakit dert değil, saatler dursa da
Evlerin ışıkları yanmaya devam ettikçe
Gözler kamaşır, terkedilmiş istasyona

Her inişte bir umuttur ayağına dolanan
Çeker eteğinden,
Onun çok sevdiği elbisenden
Bir parça düşer oturduğun iskemleye
Valizinde acılar vardır
Açılmadık yerine ağırlaşır yeniden

Küçük bir çocuk satarken mendil paketini
Avcuna sıkıştırdığın ise son paradır
Kaç mendil buruştukça başarır, yoksulluğu silmeyi...

Uzaktan ayrılık şarkıları ince ince oturur yüreğine
Son vagona takılır gidersin bilinçsizce
Martılar gidene dek anlamazsın,
Ruhunun nasıl çölleştiğini
Beyhude geçen yıllar anlar mı seni...

Gecenin bir yarısı uykularını soyarsan,
Her kabuktan bir düş çıkar ardı ardına
Ve düşlerinin tek misafiri gülümser
Bir gülümseme için, binlerce uykuya aday kalırsın,
Kaç düş başarır onu gülümsetmeyi...

Bir sokak müdavimi yaklaşır, şarap kokusuyla
Mekanı satın almaya gelmiştir
Yazgı mı sevgili mi ikileminde uzanırsın şişeye
Adam mutludur,
Sen yersiz...

Raylar soğur ayaklarının altında
Usunda, sabah treni geçmelidir buralardan
Ve umudun harflerine Ernest'i getirmelidir...

Ah Ernest,
Neler saçmalıyorum!

Ben kendimi hiç sevmedim ki
Gelmek inisiyatifinde olmalı, gözlerin gibi
Kaç yalnızlık başarır, o gözlere inmeyi...

İşte yine sabah doğuyor, iliklerimde sensizlik
Anıları doldurma telaşım, dökülüyor ceplerimden
Biliyor musun Ernest...
Söz verdiğim gibi gülümsüyorum ama
Umutlarım ilk kez bana küsüyor...