İzmir İzmir Yıkılır

ruhumla silke silke
bir kent yıkımda, binalar ayakta
yalnız ama yalnız ben ve salınımlarım.
Aynı havayı tenefüs ederken bir odada
yabancı kokularımız,
tuhaflık olmadı üstümüze
gözleri başka kıyılara vuruyoruz
tüm gözlerin malumundayız
ve kaçıyor kaçamaklarımız

burada da bi şey ama bi şey eksik

gerilmiş duygular son kertte
tarih tekekerrür taliminde
en zirve noktasında
başlıyor aşkta

çöküşümüz

tene tane kar kar yağıyor kalp kipime
zangır zangır üşüyorum
aşk yerde son bir söz derdinde
biz......
ölüyor görmüyoruz

kirli bakışlar süzülüyor üzerimizde
birleşiyoruz kaçamak anlarda
yüzümüzde ne çok kırık birleşmiş
tek bir söze dağlacak kumdan kalelerimiz
gözler buğulanmış: mendil
__nerdesin yetiş,
yoksa gözlerimden parça parça döküleceğim.
Bakma öyle erim erim
kumral günbatımı bakırı.
bırakıp ruhuma yeşim oksidini
Gitme ufuğumda kal.
Yoksa bu kent üstüme ; İzmir İzmir yıkılır.

be imbat bügün yüzümde
cehennem mi estirirsin.
Her yanım buz tozu terler
allı morlu bendimiz acemi aşk ilanıdır
avuç içim nemli tuza karışır.
Şimdi hangi kıyına döküleyim
hangi kıyın beni saklar İzmir.
Ben 70'lik bir yalnızlık içeceğim.

Ruhum zelzelede
katarımda düş kırıkları
yarin elleri başka elde gider.

NisaN 97'