Kafesteki Çalkantı

susturulmuşluğum geceyle konuşmayı öğrendi...

---

karabasanlar serilmiş göğe bu gece
küfürlerimden beslenmiş obur insan çizimleri
evlerin çatısına yerleşmiş
iplere asılmış içi boş gömlekler
rüzgarın diliyle konuşuyor benimle

tırnak aralarımı gündüzün panaromal yanılsamaları
saçlarımı demokrasinin yapboz yararı kirletmiş
kargalar her zaman her yerde
parıldayan yıldızları bile karartıyorlar
şehrin ışıkları kirli beyazla
bir gamzemi daha dolduruyor
ağırlaşıyorum
daha önce denenmemiş ölümler arıyorum balkonumda
çığlıksız ve sıcak
tutunduğum demirde avuçlarım üşüyor
iskeletim hiçlikte
dertlerini duymak istemiyorum duvarların

düşündüklerimi harf harf düşürebilseydim sayfaya
imlâsızlığın bir tabutta açtığı delikden doluşup
bilmeden öleni didikleyen
kurtcukların görüntüsünü anlatabilseydim
bir kadının zakkumları kurutan gülüşünü duyardınız

her yazılan mısrada eksiklik hissi
doyurmayan su tadı
gideceği yere hiç varamayan
uzun bir yolculukta yazdıklarım
bilincin masal yuvaları gerçekciliğin talanında
kendi kıskacında çırpınıyor beynimdeki yengeç
burnumun aktığına aldırmıyor
ağlamamı bekliyor
bulutlar biliyor
ben ağlamam ki!

söylenmemiş sözlere şiir gibi muhtaç sessizliğim
bir sesin serinliğini düşlüyor göğsümün labirentleri
bedenimi dalgalandırıyor nefes alış verişim
ıraklarda bir kaç gemi daha kor yalazlarda batıyor
kaptanları 'benim' gibi susuyor

içimin iklimsiz şehrinde birikmiş cerahat
biraz daha kilitli kalsın gecenin karanlığında
belki yarın bir nisan yağmuruyla temizlenirim...