Karanlık Şiir

Demir bıçak darbesi
inen gözlerimde
döşünden kan damlayan eyvahlarımı
görmedin iklim bakışlım...

Geceden devreden hüznüm
öyle bir saltanat kurdu ki,
günlerimin aydınını
bulanık sulara bıraktı
aktıkça aktım
akarak durulacaktım
olmadı
sızımdan arınamadım
ellerimde yorgun dokunuşlar
ve aynalarıma dünyaya küskünlüğümü bıraktım...

Su değince yangın
ve her yangında şubat gecesi ayazdım!

Sarp geçitlerim senden geçerken
patika yolculuklarda yabancılıklarıma rastladım
selamsız sabahsız
beni ben bile tanıyamadım...

Ucu bucağı olmadı kederimin
ne az gittim,ne uz bildim
sevdan boyu dile geldim
sonra hiçtim...
Sadece hiçtim iklim bakışlım
dört mevsimi topladım
sen iklimi çıkardım
hiçliğimden kurtulamadım...

Her sabrımın sonunda selâmetsiz kaldım
omuzlarıma
pençelerinden afetler düşen
resimsiz kahırlar dokunurken,
ben yaramı sen kanattın diye
içime attım...

Ne melankoli heveslisiydim
ne de aşk delisi
herhangi bir yerde
herhangi bir yaşamın ismiydim.
Sonra sen aşk diliyle seslendin
ben sana aşık olunca
sen aşka melankoli gizledin.

(aşkın ışıklarını kim kapattı -ki karanlıkta şiir yazılmıyor)
28 mayıs 2010