Keşke Hep Mutluluk Yazsaydı Şiirlerim

Bahar yeşili duygularımla merhaba demiştim sana
Yemyeşil umutlarım vardı ayaza soğuğa inat
Rengimin sarılığını dahi unutmuştum
Kıpkırmızı açıyordum ya da pespembe rengârenk...
Herkesten her şeyden çok önem vermiştim sana
Çünkü önemsendiğimi sanıyordum ve de sevildiğimi...
Ama yanılmışım sevgili, yanılmışım bir kez daha...
Bazen hiç istemediğim halde
Aşka dair yazdığım o ihanet kokan mısralarım
Ne kadar da gerçekmiş diyorum şimdi


Keşke olmasalardı
Keşke yazdıklarım kadar gerçek olmasaydı yaşadıklarım
Keşke yanılan hep ben olsaydım, hep ben...
Umut fakirin ekmeğidir derler ya umutsuz yaşanmıyor işte...
Belki de bilerek
Belki de bilmeyerek
Ya da
Hep bile bile
Başı sonu belli olmayan rutinsi hatalar...
Mutluyken son ana kadar söylenen aşk sözcükleri
Seni seviyorumlar, sana aşığım, sana tapıyorumlar
Ama artık dönüşü olmayan o son noktayı koyduğunuzda
Bütün bu aşka dair sözcüklerin bir çırpıda yok olması
Yerini gizlenmiş nefret dolu çirkinliklere bırakması...


Neden sevgili! Niçin?
Nedendir bu kusmalar bu yürek yakıcı sözler?
Ben bağlantı kuramıyorum düşünsemde defalarca...
Biz insanoğlunun çiğ süt emmişliğinden midir nedir
Ve sonrasında doğurduğu pişmanlıklar...
Pişmanlıklar...
Telafisi olmayan hata dolu pişmanlıklar...
Ve
Keşkeler....


Keşke hep mutluluk yazsaydı şiirlerim
Keşke hep aşk koksaydı mısralarım
Hece hece... Mısra mısra...
Sen koksaydın sevgili buram buram! Bir sen...
Ama olmuyor ki olmuyor işte
İstesem de yazmak olmuyor yazamıyorum eskisi gibi...
Ve
Bir kez daha yanılıyorum
Yanılıyor duygularım ve ben


Şimdi;
Senden ve her şeyden sıyrılıp
Sensizliğe doğru bir yelken açıyorum
Duygularımı da katarak yeni umutlarımla beraber
Denizin o tükenmez sonsuz maviliğine doğru...


Merhaba gün...
Umutlarım ve ben!
Merhaba....


_Kardelen_