Kimim Ben

Kimim Ben

Tahmini nisanda dünyaya gelmiş
Kundakta anası tarladaymış
Anası çoban kızı, babası çoban
Çoban oğlu çobanım ben.

Daha bebek iken felç geçirmiş
Ninesi acilen iğne yedirmiş.
Sağ bacağı hafiften aksak kalmış
Salınarak yürüyen, topalım ben

On yaşında tırpan sallamış.
Tarla kazmış bağ bellemiş.
Ürün toplamış başak derlemiş.
Rençber oğlu, çifçiyim ben

Ayak aksak diye okula salmışlar.
Elde avuçta yok, harçlıksız komuşlar.
İş aramış, eline mala vermişler
İnşaatlarda çalışan ameleyim ben.

Daha lise çağında, haksızlığa karşı gelmiş.
Direndikçe başına türlü belalar bulmuş.
Adam olsaydın eğer.... Babası demiş.
Atasına küsüp evden kaçan, asiyim ben.

Lise bitti, üst okula gidememiş,
Kapı kapı dolaşıp, türlü iş denemiş
O fabrikada köle, bunda hamal
Çocuk yaşta iş öğrenmiş işçiyim ben.

Okumak sevdası başına vurmuş.
Kadrolu iş sıfatı için kurslara girmiş.
Yoksulluk uğruna, tek hasırda yatmış
Sefaletin içinden gelmiş, sefilim ben.

Okumayı seçtim gönülden ve bilerek.
Okul yolu ve okul için ödenek gerek.
Sandık kurdum, at bir teklik boyayalım abi
Tanınmamak için yüzün boyayan boyacıyım ben.

Dürüstlüğü ve saflığı ile tavsiye edilmiş
Bir kömür işletmesinde yönetime girmiş.
Kendini yönetemezken emrine adam verilmiş.
Hesabı üstüne yıkmışlar, muhasibim ben.

Yılmamış, okul yolu çiğnemiş,
Yirmibeşten sonra öğretmen olucam demiş.
Çocukluğu olmadığı için çocukları sevmiş.
Severek öğretmen olmuş, öğretmenim ben.

Otuzbeşinde anlaşarak bir yuva kurmuş.
Bu yuvada tatlılar tatlısı kuzusu doğmuş.
Anlaşması zayıfmış, farkına geç varılmış.
Kuzusuna canı kurban, bir babayım ben

İnsanca yaşamak istedim, dört başı mamur
Demek ki, hoş karılmamış kaderdeki hamur.
Zaman zaman hülyaları, kadehlere doldurur.
Akşamları iki tek atan sarhoş, ayyaşım ben.

Her işe parmağını çekinmeden rahatça atan,
Faydalı gördüğü işte, elini değil, yüreğini katan
Çakı ve çakmakla, pratik zeka, iş üreten.
Eşyası evinde bozulmayan tamirciyim ben

Ufuklardan kızıllık, sislerden nem dermiş
Güzellikten haz, hüzünlerden gam dermiş
Hüznünü,gamını sevdasını, ak kağıtlara sermiş.
Efkarını yalnızlık palasta demleyen, şairim ben

Çocuk yaşta hüzünlü gözler çizmiş.
Gamını tasasını ve hülyasını tuvallere vurmuş.
Bütün çetrefil yaşantısını insanlara sunmuş.
Sergi açmış, iflastan dönmüş, ressamım ben.

İnsana, insan olduğu için değer veren.
Sevdiğine inanınca, canını dahi serebilen.
Dostuna, her daim kapısı ardına dek açık olan
İnsanca, insana olan inançla, insanım ben.

Çetrefil