Kıymık Batımı ...

Yaşamak! Geçmişin sancısında
Kırbaçlanmaktır kimi zaman....
Ve o zaman.....






Dağ gibi üşüşüyor kesik kesik çığlıklar ardında hatıralar
Yaşama düşüyorum ansızın cinnet sonrası
Ellerimde nisan anıları
Katık yapılmış resimlere şebnem şebnem gülüşler...







Şahdamarım kırbaçladıkça
Gözümün nuru kan ağlıyor
Bulutlar yoldaş oysa
Turnalar seğirirken semada...






Kiraz mevsimi el uzatımı zamanda
Kulağımda küpeler
Kiraz saplarından..
Annem sesleniyor
İn o ağaçtan!








Anılar!
Kulağımdan tutup
Ceza veriyor tek ayaküstü ah'lara...
Annem göğsümde büyür hasretle
Yoruldum!
Dilsizliğim çocukluğumun tanığı
Yalnızım yine anne...









Kayalara vuruyor vakitsiz ağrılarım
Ucu yırtık kelamların dilinde ters yüz üşümelerim
Rüzgârın sırtında ala borayım...







Yanılgıların enkazında umutlarım
Başı darda ki sorma anne
Kıymık batımı sancılar çoğalmakta
Yüzün gözümün önüne geldikçe
Başlar senli sızlamalar...








Neredesin anne!







Güneşin yoksunluğu varken gökyüzünde
Haber gönderecek turnalar kaçmış seherden
Gözyaşları çareyse eğer
Kaç ağaç büyümüştüm kim bilir
Lakin toprağa sarılsam da
Fırtınada baş edemezdim
Zehirli sarmaşıklarım varken...









Biliyorum,
Kundaklarım yırtık
Ninnilerim yitik
Babamın Yeşil gözlerinde sükûnetim
Kement atılı yollarında uğrağım mezar taşı
Kuru bir dua ile seslenişteyim...








Acı çekiyor şimdi yüreğim
Çocuk olmak istiyorum anne
Dizlerine yatıp nasırlı ellerinden öpmek
Bölük bölük bölünen yaşlarla
Sana sığınmak istiyorum...






?Ah ağlamanın vakti geçti ne çare?
Tebessümler şirk biçare dudaklarda
Büküldü kametim
Avazım çıktığı kadar susarım ,dilsizim şimdi anne!



Not: Şiiri seslendiren Sayın Mustafa Zorlu Beyefendiye teşekkür ederim...