Kızamık Çocuk Olmuş

yalnızlık benliğin kalesidir
suçlarını korkmadan işlediğin
yalnızlık gerçeğin kapısıdır
uçlarını riyasız yaşadığın

yelkovan kadranımı demir pası boyarken
çok sen nehirleri aktı kumlarımın üzerinden
bir benim baki bir de çakıllı taşlarım,
her yalnızlığa bu yüzden akıllı başlarım

al mı, mor mu, sarı mı, mavi mi?
her rengin paletten okunuşu sendin
bir siyahla beyaz yoktu içlerinde
o renklerin öyküleri de bendim

'yıkadım ensiz sensizlikle yüzümü
akarımda millenmiş yalnızlık kaldı
tıkadım zensiz tensizlikle güzümü
lalezar mavi büyüyen ünlülerimi aldı'

kızamık çocuk olmuş çıkmamış fi zaman
aşk kızamık olmuş çıkmış bu zaman
neyleyim bu hastalığın yapılmamış aşıysa
yapabilsede başım nahoş ağrıyı taşısa

ben salı pazarına çıkarmazdım çokluğunu
sen hediyesiz kesede göndermezdin yokluğunu
belkide nilüferler çiçeklerini tenime açmazlardı
hasretin kara gülleri yapraklarını saçmazlardı