Kovuldum Düşlerimden

Ağladım bilmeyerek
Kovulurken çocukluğumdan
Anlamadım ey felek
Kim gâlip bu son oyundan
Yenerdim akranlarımı adım başı
Her güreşte ,dövüşte
Bazen de benden koca olanı...
Biten rüya olsaymış keşke
"Keşke" lerim yanmayacaktı kor ateşlerde
Sıcacık kucağından ninemin
Yaslı gönlünden annemin
Kovulur gibi sürgünüydüm gecenin

Durdum ,

Bir zaman çocukluğuma daldım
Dalından erikler topladığım ağacım
Menekşe dolu bahçe
Topaç oynadığım ev damım
Birer birer söndü içimde halesi
Gökteki aydan ödünç aldığım
Gözler kalmadı nazar eyleyen
Eser yok yüzümü okşayan elden
Susup durmuş bendeki umut kuşu
Aşıp gelmiştim oysa en çetinden bir çok yokuşu
Dağlardan aşıp,tepede dermansız kaldım
Kaldım mı kalmadım mı onu da anlamadım
Bir hayali dünya kurdum Simerenya misali
Gerçekten uzak ve mavi her bir renk
Tüm kötülüklerden azade ve tek
Öksüz özlemlerime anne
Yetim kalan umutlarıma baba eli değmeli

Yoruldum

Ağırlığından geçen özlemlerin
Nafile beklemekle büyürken gözbebeklerim
Düşerken gizlediğim yaştan
Kader,silmeli ve yeniden çizmeliyim
En beyaz kağıda seni yeni baştan