Kristal Karınca

Nedense sıradanlığı sevemedim, gövdem hep başkaldırı içinde çoğaldı
Gizli bir öznelliği çektim hep ruhuma
Tüm uğraşlarımı çekerken hesaba
Ateş, kül ve gül
Çetrefil hayatın kısır döngüsü yaşadıklarım

Suya tebliğ edilirken içimdeki yanışlarım
Yalnız ve uzak püryan dudağımdaki karanlık
Dokunulsa vebalı bir gülüşün şah damarıma bıraktığı çaresizlik
İpine sarkındığım vakur bir ölümün

Nedense sıradanlığı sevemedim
Hayalimden geçiyor visaldeki hüzün
Çözülür parmaklarımın sızısındaki şiir
Nedir bilmem bu mevsimlerin derdi
Üşürken her gülün gövdesindeki yeşillik
Nedir bu ölüme kurulan zemheri

Aksak bir yolculuğa can isteğine sığınıyor ayaklarım
Aklımın sol köşesinde kangrenli gurbet
Cismimin en ağır köşene dingin zaman
Okşuyor geçmeyen tik taklarında saatlerin
Titriyorum
Heyecanlarımın vurgusunda saklanan afrodizyak vakitleri

Şimdi,

Damarlarıma enjekte edilen atık bir yalnızlık
Düşünselimde tökezleyen bir düşkünlük
Galiba
Sonsuzluğun ardında ecnebi bir vuslatla yanacağım

Tut ki ,
Alemin hasat anıdır
Kronik sıkıntısı tuttu arzın
Ve devrik cümle aralıklarında canımızı sıktı

Tut ki,
Geleceği kırılgan gençlerdik ve vurulduk bir sevda üzre

Tut ki,
Beslendiğimiz aşklar şiir yazdıramadı bize
Ve bizi sevi militanlığına azmettirdiler

Her sıradanlık sıra dışı geldi bana
Her hangi bir bir öznelliğe soyunuk olmadı ismim, örneğin
Gözlerime yumuşaklığı devrilen duvarlar içimde çok sertti
Varlığımın sıra dışılığına hep depremdi
Hep karınca yuvası üzerinde oldu ranzam
Hiçbir karınca yüreğimi ezmedi
Kristal görünüşlü içimdeki kırılmalar kadar.

Nedense sıradanlığı sevemedim, gövdem hep başkaldırı içinde çoğaldı
Gizli bir öznelliği çektim hep ruhuma
Hayal/sizliğimde hayal düşürme anlarıydı her hayalim
Oysa ,
Hayal kurma bahanesi hiç gütmedim zaman geçirgenliğimde
Geçmeyen günleri dilime tekerleme niyetiyle ezberime sardım
Hiçbir tekerlemeyi tekrarlamdan önce
Üstelik her turuncu zamanı
Siyah- beyaz bir griliğe
Sunak etmeden önce..