Kumdan Şehirlerim Gibi

Kumdan şehirler kurarım rüyalarıma
Yıkılası zifirler istilasında
Aksak çağanozlar yanıbaşımda
Çığlık çığlığadır alabildiğine kumsallar
Ağırdan bir curcuna sokulur sohbetime
Muzip ezgiler sıralanır göğün sol yamacına
Ben ağlarım ... rüyam ağlar ... gök ağlar
Oysa tebessümdedir hala muzip ezgiler
Ruhumun küflü mahzeninde
Vefa/yı ararım yana yana
Bu kez utanır da
Vefa ağlar .

Kumdan şehirlerime bir deprem vurur ansızın
Yangılı kuartetlerine saklanırım acıların
Ard arda yıkılırken evleri şehrimin
Bir ıhlamurun dibinde
Hüzünler yakar beni bu kez
Mahzunlaşır sıkıca tutamadığım yapraklar
Bir bir dökülüp giderken parmaklarımın arasından
Küskün bakışlarını hissederim gözlerimde
Sitemler yakıp batırırcasına yüreğime
Sızılarımı destansılığa gark ederek
Düşer giderler
Kumdan şehrimin kıyılarına .

Sonra bir gece
Ben yıkarım kumdan şehrimi artık
Divane rüzgarlar arasında bir esimlik
Biraz göğün mavisinden koyarım rüyalarıma
Bir avuç Akdeniz dökerim
Sorsa bahtsız yapraklar kastımı
Bilmem ki ben onlara ne derim
Kaybolur muyum yeislerimin derininde bilmem
Yok olur muyum kumlarımın girdaplarında
Ama rüyalarım mavi ya artık
Yine yapraklanır ıhlamurlar nasılsa ığıl ığıl
Ve ben yine kurarım şehrimi uslarıma
Kumdan değil bu kez
Yapraklarla .... yapraklarla !