Kurşunlanan Yarınlar

-Hele bir düşünsene Salih?
-Neyi gene be Ayyaş Hüsnü?
-Neden doğar insan, neden ha?
-Yaşamak için elbette,
-Yaşıyor musun yani sen şimdi?
-Eh buna yaşamak denirse evet,
-Baksana çevrene be oğlum,
-Evet ağbi, çıkar savaşları, düşmanlıklar.

Kör bir kurşun tak ettiğinde alnına,
Yere yığılıp düşen bir çocuk,
Dünyaydı aslında, yarının büyüğüydü.
Büyüdüğünde savaşları durduracak,
Barış için düşüncelerini koyacaktı hayata,
Başaracaktı da,
Yıllardır hayaliydi başarmak,
Tâki tak edene kadar,
Kör kurşun alnına.

-Ayyaş ağbi o çocuk vardı ya,
-Ha şu alnından vurulan, eee ne olmuş?
-Geçen yıldı, meydanda kavga vardı ya,
-Hatırladım,
-Oydu kavgayı barışa döndüren,
-Ne yapmıştı ki oğlum?
-Girmiş meydana, bağırmıştı,
-Nasıl yani?

BİR DÜNYA BIRAKIN BİZ ÇOCUKLARA,
SAVAŞLAR OLMASIN, KAVGALAR ASLA,
SOLMAYALIM, SOLDURMAYIN BİZLERİ
HELE HELE, ASLA HİÇ ÖLMEYELİM.

-Böyle mi demişti köy meydanında?
-Evet ağbi, haykırmıştı.
-Şimdi bir düşünsene oğlum,
-Yaşamak için doğan bir çocuğu, meydan gibi de düşün dünyayı dimi ağbi,
-Evet ya, evet,

Şişe masadaydı ama açık değildi,
Salih bir hamlede açtı kapağı dikti kafaya,
Hem de susuz, tıpkı savaşlar gibi sevgisiz.

-Şerefine be alnından vurulan yiğit,

Dediğinde ağlıyordu koca Ayyaş Hüsnü.

-Şerefine çocuk.

Dedi,
Alçak sesle, sakince, büzülen bir yürekle.

Salih kükredi dünyaya,
Adeta haykırır gibi.
Öyle bir nara ki attığı, dünya inledi,

-Hayyyttttt beeeee, varmı yan bakan,
-Neye,

Dedi Ayyaş Hüsnü,

-Bana değil elbette, kurşunlanan ümitlerine çocuğun be ağbi.
-Neye, nasıl yani lan.

-KURŞUNLANAN ÜMİTLERİNE.
HAYALLERİNE BE O ÇOCUĞUN, YARINLARINA,
GELECEKLERİNE ÇOCUKLARIN BE, GELECEKLERİNE.


31.07.2009.İstanbul